سلام ای غم  ،  سلام ای   آشنای  مهربان  

                                                              پر  پرواز  وا کن  چون  پرستو ، لانه اش  با  من 

بیا تا لیلی و مجنون شویم،افسانه اش با من 

                                                              بیا با من به شهر عشق رو کن ،خانه اش با من  

* 

من ابری بودم سرگردان، ابری پر شور و لبریز از زمزمه های باران،بارانی گرم از سوز فراغ یاران. 

ابری بزرگ که هیچ گاه نتوانست، تن گلبرگی خشک را مندار کند. 

آری ابری بودم بزرگ،ولی تیره و کبود. 

رو سیاه مهنده ای از گذشته های دور، 

خاکستری به جا مانده از آتش جفای یاران، 

بزرگ شده ای به دست بازی های باران، 

و سرگردان به دست طوفان تقدیر. 

نه از صدای رعد و برقم کسی لرزید، 

ونه از برق تندرم چشمی زده شد. 

از رطوبت گفتارم خاک سخت،نرم نشد، 

و حتی شبنم حرف هایم روی گلی ننشست. 

 * 

این نامه  زمن که از تو  دورم                              خاموش  چو  راه  بی عبورم 

بی توست مرا جهان فراموش                             در سینه ی من فغان خاموش 

خواهم  همه  با  تو  راز گفتن                             درد  دل  خسته    باز    گفتن   

صد   قصه   کنم   ز   آشنایی                             بس   گریه   ز  تلخی   جدایی