این متن نوشته ی خودمه . یعنی یکی از انشا هایی هست که خیلی دوستش دارم و همین طور خیلی هم طرفتار داره .امید وارم خوشتان بیاد ،تا بتونم بازم انشا هام را براتون بزارم...
قلب کوچکم را به کسی هدیه می کنم که....
قلب کوچکم را به کسانی هدیه می منم ،به کسانی که قلبشان مالامال از محبت و مهربانی است.
قلب من کوچک است اما برای دوست داشتن و محبت کردن بزرگ است.زخم های بسیاری بر آن حک شده که هر کدام از دردی خبر می دهد.اما مهربان است.این زخم ها هر کدام نشانه از خاطراتی تلخ است.خاطراتی که هیچ گاه فراموشی به سراغشان منی آید،بلکه شاید کم رنگ شوند.خاطراتی که هر فرد سهمی در آن دارد و باعث به وجود آمدن این خراش هاد شده است.
عمیق ترین این زخم ها از دوری است. دوری کسانی که دوستشان دارم ، اما از دیدنشان محروم هستم. کسانی که شاید در زندگی آن ها هیچ نباشم، ولی در ذهن و زندگی من وجودی با ارزش دارند.
من این قلب کوچک را با خراش هایش ، به کسانی که دوستم دارند، و دوستشان دارم، و قلبشان همانند قلب من مهربان و با صفاست ، هدیه می کنم.
هر چند که می دانم هیچ فردی ، قلبی بدون کینه ندارد.
*
من عاشق این شعر م و همیشه می خوانم. امید وارم خوشتان بیاد....
روی همچو گل
چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند زمن ور بگویم دل بگردان رو بگرداند زمن
روی رنگین را به هر گس می نماید همچو گل ور بگویم باز پوشان بازپوشاند زمن
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین گفت می خواهی مگرتاجوی خون راندزمن
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود کام بستانم از او باد داد بستاند ز من
گر چو شمعم پیش میرم بر غمم خندد چو صبح ور برنخم خاطر نازک برنجاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان بر آید باک نیست بس حکایت های شیرین بازمی ماندزمن
دوستان جان داده ام بهر دهانش بنگرید کاو به چیزی مختصر چون باز می ماندزمن
ختم کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم عشق درهر گوشه ای افسانه ای خواند زمن